Dlaczego Publiczna Szkoła Podstawowa Nr 1
nosi imię Klaudyny Potockiej?

Po zawirowaniach historycznych XX wieku społeczność gimnazjalna uznała, że wartością najwyższą jest tradycja. A że piękna i uwieczniona w historii szkoły, tym bardziej godna przywrócenia. Imię Klaudyny Potockiej Państwowe Gimnazjum Żeńskie nosiło od 1919 roku aż do zamknięcia szkoły w 1950 roku. Pułtuskie „Klaudynki" to szkoła słynąca renomą, prestiżem w środowisku i znakomitym przygotowaniem absolwentek do dalszej edukacji i, co ważniejsze, do życia.
To za przykładem Patronki w Gimnazjum kształtowano postawy społeczne, patriotyczne, poświęcenie dla innych, konsekwencję w dążeniu do postawionych celów, ale także godność osobistą, walory prawdziwej przyjaźni, wytrwałość w nauce i otwarcie na różne dziedziny nauki, zgłębianie historii, poznawanie literatury, naukę języków obcych. Konkretyzacją tych wartości była nie tylko nauka, ale także działalność charytatywna, wiele akcji dobroczynnych Klaudynek prowadzonych przez samorządy klasowe, drużynę harcerską, Sodalicję Mariańską, koło PCK. Przynależność do „Klaudynek" rodziła dumę, poczucie wyróżnienia w środowisku i silną motywację rozwijania własnych predyspozycji i stawania się w pełni wartościowym człowiekiem, godnym Patronki. To właśnie te wartości w misji naszej szkoły uznajemy za priorytetowe i do nich w pracy wychowawczej szkoły pragniemy nawiązywać kształtując postawy kolejnych roczników naszych gimnazjalistów.
W dobie kryzysu różnych autorytetów Klaudyna Potocka bezdyskusyjnie stanowi niekwestionowany wzór ciekawej świata i wiedzy o nim dziewczyny, wspaniałej i uroczej kobiety, prawdziwej patriotki. Wartości, które niosła swym życiem i postępowaniem, śmiałe i odważne w czasach, w których żyła przysporzyły jej sławę „cichego anioła", jak określił ją Norwid. Dla Jej pamięci Mickiewicz kazał zrobić metalowe obrączki z napisem: <> i wręczał je Polakom, przybywającym z kraju. Uczcili Ją wierszami Edward Odyniec, Wincenty Pol dedykował Jej wcześniej swoje „Pieśni Janusza", a na wieść o śmierci złożył Jej hołd w wierszu „Pamięci Klaudyny Potockiej".

Kim była? Słownik podaje: Potocka z Działyńskich Teofila Klaudyna (1801 – 1836) ur. w Kórniku pod Poznaniem, samarytanka okresu Powstania Listopadowego. Klaudyna to bodaj najbardziej romantyczna bohaterka Wielkopolski XIX wieku, ukochana za swoją dobroć i ofiarność przez polskich tułaczy na emigracji. Choć żyła zaledwie 35 lat, już za życia otaczała ją legenda wielkiej Polki, patriotki, poświęcającej się dla kraju
i rodaków na obczyźnie. Sympatyczna, obdarzona żywą inteligencją działaczka niepodległościowa, oddana opiekunka chorych podczas epidemii cholery, niestrudzona organizatorka i uczestniczka akcji charytatywnych wreszcie męczenniczka sprawy narodowej zmarła na emigracji z zakazem powrotu do Ojczyzny.

Legendarna ta postać tak się wyróżniła od ogółu ludzi i tak się ponad zwyczajny ich poziom podniosła, że w legendzie też chyba lub w poezji mogłaby ujść za prawdziwą, jako ideał.

Wincenty Pol